Slibboekje 122
SCHEIDEN WIJ
Nummer 122 is een coproductie van de dichter Piet Gerbrandy en de fotograaf Gijs Haak. Al jaren liepen zij met het plan rond om samen een boekje te maken. Het werd SCHEIDEN WIJ.
Er staan 17 gedichten en 17 foto's in. Omdat het om uitsluitend liggende foto's gaat, moet de lezer het boekje behandelen als is het een kalender. Er is grote overeenkomst tussen foto's en gedichten. In de eerste plaats uiterlijk. Ook de gedichten hebben een uitgesproken horizontale vorm van twee x 3 lang regels. De gedichten gaan erover dat wij alles ordenen. Wij ordenen het landschap: daar de steden, daar het open land; daar de huizen, daar de bedrijven; daar wonen wij, daar werken wij en daar recreëren wij. Alles wordt verdeeld en ieder deel krijgt zijn bestemming aangewezen. Borden geven de bestemmingen aan. Maar het gaat nog verder. Ook mensen verdelen wij in groepen. Het is belangrijk onderscheidend te zijn of althans te lijken. Zij en wij, de consumenten en zij die voor weinig geld voor ons werken (oosten). Wij zijn zo gewend aan deze indelingen dat we denken dat het zo hoort. De dichter wil met zijn gedichten zeggen: kijk toch eens wat wij allemaal doen. Hij wil de lezer uit zijn geestelijke ongevoeligheid wakker schudden. Ook de foto's die alle in Zeeland gemaakt werden, hebben in feite de functie. Ze zien er prachtig uit. Maar ze tonen bij nader inzien diezelfde kritiek. De mens ontbreekt op alle foto's, maar de sporen van zijn ingrijpen in het landschap zijn overal te zien. Het asfalt en het beton rukken op. Spoorstaven, elektriciteitskabels, strakke belijning van wegen trekken dominante lijnen in het Zeeuwse landschap. Om maar niet te spreken van de lege parkeerplaatsen, de opslagplaatsen voor auto's bij de havens, de vakantieparken en campings die zoveel lelijkheid in de natuur hebben gebracht.
Nummer 122 is een coproductie van de dichter Piet Gerbrandy en de fotograaf Gijs Haak. Al jaren liepen zij met het plan rond om samen een boekje te maken. Het werd SCHEIDEN WIJ.
Er staan 17 gedichten en 17 foto's in. Omdat het om uitsluitend liggende foto's gaat, moet de lezer het boekje behandelen als is het een kalender. Er is grote overeenkomst tussen foto's en gedichten. In de eerste plaats uiterlijk. Ook de gedichten hebben een uitgesproken horizontale vorm van twee x 3 lang regels. De gedichten gaan erover dat wij alles ordenen. Wij ordenen het landschap: daar de steden, daar het open land; daar de huizen, daar de bedrijven; daar wonen wij, daar werken wij en daar recreëren wij. Alles wordt verdeeld en ieder deel krijgt zijn bestemming aangewezen. Borden geven de bestemmingen aan. Maar het gaat nog verder. Ook mensen verdelen wij in groepen. Het is belangrijk onderscheidend te zijn of althans te lijken. Zij en wij, de consumenten en zij die voor weinig geld voor ons werken (oosten). Wij zijn zo gewend aan deze indelingen dat we denken dat het zo hoort. De dichter wil met zijn gedichten zeggen: kijk toch eens wat wij allemaal doen. Hij wil de lezer uit zijn geestelijke ongevoeligheid wakker schudden. Ook de foto's die alle in Zeeland gemaakt werden, hebben in feite de functie. Ze zien er prachtig uit. Maar ze tonen bij nader inzien diezelfde kritiek. De mens ontbreekt op alle foto's, maar de sporen van zijn ingrijpen in het landschap zijn overal te zien. Het asfalt en het beton rukken op. Spoorstaven, elektriciteitskabels, strakke belijning van wegen trekken dominante lijnen in het Zeeuwse landschap. Om maar niet te spreken van de lege parkeerplaatsen, de opslagplaatsen voor auto's bij de havens, de vakantieparken en campings die zoveel lelijkheid in de natuur hebben gebracht.
Terug naar Archief
Piet Gerbrandy
De dichter Piet Gerbrandy is behalve dichter ook classicus, vertaler essayist en poëziecriticus van De Volskrant. Hij was leraar klassieke talen op diverse middelbare scholen in het oosten van het land en nu docent Latijn aan de Universiteit van Amsterdam. Als classicus publiceerde hij een aantal vertalingen en essays. Hij schreef vijf gedichtenbundels die vele malen werden genomineerd en werden bekroond met o.a. de Buddingh?-prijs en de Herman Gorterprijs.
Een gedicht uit de bundel Drievuldig feilloos vals werd ter gelegenheid van de Gedichtendag 2006 bekroond als een van de drie beste gedichten uit 2005.
Zijn recensies over poëzie werden in essaybundels uitgegeven.
Het gehele oeuvre werd bekroond met de Frans Kellendonkprijs.
Op dit moment maakt Gerbrandy studie van de poëzie van H.H. ter Balkt en Jaques Hamelink.
Gerbrandy is een eigenzinnige dichter, essayist en poëziecriticus.
In zijn gedichten zoekt hij de grenzen op van de Nederlandse taal. Hij gebruikt veel nieuwe woorden, lapt de gebruikelijke zinsstructuren aan zijn laars, maar steeds om zijn woorden een maximale betekenis te geven, om toch onder woorden te brengen wat niet echt te vatten is maar ieder van ons wel bezighoudt. Zijn gedichten zijn er ook op gericht om de lezer wakker te schudden uit zijn lethargie.
Zijn essays zijn helder geschreven. Hij begint meestal met het constateren van een verschijnsel, stelt zich daarover een vraag en weet die in het verdere verloop van zijn tekst te beantwoorden.
Zijn poëzie recensies zijn recht op de man/vrouw af. Bij alle poëzie vraagt hij zich af wat we er mee moeten of kunnen. Of dit nu leidt tot afwijzing of acceptatie, steeds wordt het oordeel helder beargumenteerd.
Een gedicht uit de bundel Drievuldig feilloos vals werd ter gelegenheid van de Gedichtendag 2006 bekroond als een van de drie beste gedichten uit 2005.
Zijn recensies over poëzie werden in essaybundels uitgegeven.
Het gehele oeuvre werd bekroond met de Frans Kellendonkprijs.
Op dit moment maakt Gerbrandy studie van de poëzie van H.H. ter Balkt en Jaques Hamelink.
Gerbrandy is een eigenzinnige dichter, essayist en poëziecriticus.
In zijn gedichten zoekt hij de grenzen op van de Nederlandse taal. Hij gebruikt veel nieuwe woorden, lapt de gebruikelijke zinsstructuren aan zijn laars, maar steeds om zijn woorden een maximale betekenis te geven, om toch onder woorden te brengen wat niet echt te vatten is maar ieder van ons wel bezighoudt. Zijn gedichten zijn er ook op gericht om de lezer wakker te schudden uit zijn lethargie.
Zijn essays zijn helder geschreven. Hij begint meestal met het constateren van een verschijnsel, stelt zich daarover een vraag en weet die in het verdere verloop van zijn tekst te beantwoorden.
Zijn poëzie recensies zijn recht op de man/vrouw af. Bij alle poëzie vraagt hij zich af wat we er mee moeten of kunnen. Of dit nu leidt tot afwijzing of acceptatie, steeds wordt het oordeel helder beargumenteerd.
Gijs Haak
Gijs Haak werd opgeleid aan de School voor Fotografie in Den Haag. Zijn foto?s werden vele malen geëxposeerd in Amsterdam en Den Haag. Hij werd docent aan de academie te Amsterdam. Hij maakte vele fotoboeken: Theaterprenten uit de 20ste eeuw (1998), Bewoners van Nijenhuis en Westerflier (1999), Een kind is geen postpakket (2006), Turbulente Tijden (2007). Hij stelde enkele Band-dia-series samen, waarmee openingen werden verricht van het Becketfestival te Den Haag, het Theaterfestival van de Kon. Schouwburg te Den Haag en de expositie Confrontatie-Generatie te Amsterdam.
Gijs Haak heeft zich enkele jaren geleden in Middelburg gevestigd. Ook heeft hij verschillende filmprojecten in Zeeland
gerealiseerd; Onder een dak, De Zaak Marcel, Herstelbemiddeling, Gezin in beeld (2001- 2006).
Op dit moment werkt Gijs Haak samen met Theateratelier Het Wilde Oog waarmee hij een tweetal projecten realiseerde: Getroost Landschap (geëxposeerd in Armando museum) en Gesmolten Geschiedenis (geëxposeerd in Stedelijk museum Zwolle)
Haaks werk kenmerkt zich door een rauwe schoonheid binnen strakke composities en heldere lijnen.
Gijs Haak heeft zich enkele jaren geleden in Middelburg gevestigd. Ook heeft hij verschillende filmprojecten in Zeeland
gerealiseerd; Onder een dak, De Zaak Marcel, Herstelbemiddeling, Gezin in beeld (2001- 2006).
Op dit moment werkt Gijs Haak samen met Theateratelier Het Wilde Oog waarmee hij een tweetal projecten realiseerde: Getroost Landschap (geëxposeerd in Armando museum) en Gesmolten Geschiedenis (geëxposeerd in Stedelijk museum Zwolle)
Haaks werk kenmerkt zich door een rauwe schoonheid binnen strakke composities en heldere lijnen.